Hallo!!

Hallo allemaal,

Al weer een tijdje geleden sinds het vorige bericht, maar we zijn ook druk in de weer met ons mannetje. Het is een behoorlijk intensieve periode maar ook óóóóó zo leuk!!

Allereerst moeten ook wij wennen aan het feit dat we opeens pappa en mamma zijn. Opeens moeten we afspreken wie wat gaat doen omdat we Tjen nog niet alleen kunnen laten. Er moet altijd iemand bij hem in de buurt zijn. Voorheen deden we veel samen maar dat kan nu dus niet altijd meer.

Ten tweede zijn we ouders geworden van een adoptiekind. Dat vraagt toch om een andere en vaak intensievere aanpak dan bij een biologisch eigen kind. We weten nog heel veel niet van zijn achtergrond en observeren hem dus de hele dag om hem zo goed mogelijk te leren kennen. Ook moeten we bij alles wat hij doet, of juist niet doet, bedenken of hij iets wel of niet al in China geleerd of gedaan heeft of niet. Wij nemen als het ware de opvoeding na bijna 4 jaar over, maar een flink deel van die 4 jaar zijn voor ons dus een blinde vlek. Als hij iets doet wat we volgens onze normen niet kan moeten we elke keer bedenken: 'heeft hij het wel of niet al geleerd. Is het een Chinees gebruik of gewoonte of hangt hij gewoon de boef uit. Is hem dit aangeleerd of probeert hij ons uit?'

Dat laatste doet hij overigens al goed. Bij het aan en uitkleden wil hij nog wel eens vragen "pappa of mamma helpen?". Terwijl ik hem zojuist zijn pyama aan zag trekken met een gedrilde precisie die je normaal gesproken bij een westers kind niet ziet. Hij kan het dus wel degelijk, maar wil ons uittesten: een 'normaal' kind van bijna 4 dus......gelukkig!!!

Op de derde plaats zijn we ouders geworden van een adoptiekind van bijna 4 jaar wat fantastisch Chinees spreekt.
Maar we merken dat hij het Limburgse dialect (waar we mee willen beginnen) goed en snel opneemt. Een belangrijke mededeling voor de intimi: de 'niauw, niauw' heeft haar langste tijd gehad. Zojuist zei hij voor het eerst:'pappa....wc'. De 'swee tjoe' is al 'slapen' geworden en de 'tjoe fan' eten!! Verdere kreten zijn o.a.'zwemmen!!, konijntjes, effe kieke, foei Dewi, pappa....toch.., mamma......toch..!' Verder telt hij tot 10 en kan hij al kleuren en boerderijdieren herkennen en benoemen.
Hij zingt in de auto luidkeels mee met de kinderliedjes CD en kan al een flink stuk meezingen met Barbapapa, de Smurfen, Bob de Bouwer en Piet Piraat (erg leuk trouwens om 6.30 in de ochtend!)

Het eten gaat overigens fantastisch: het is net een container van de RD4: er kan álles in! Hij probeert in elk geval alles en als hij het écht niet lust geeft hij het wel aan óf spoelt het met flink wat Roosvice weg.

Het is alleen vreemd dat hij in China 3 x per dag warm at en hier in Nederland boterhammen het lekkerste vindt!? Gebak met slagroom gaat er trouwens ook erg goed en gemakkelijk in. Lijkt wel een echte 'van Weersch'.

Op de vierde plaats zijn we ouders geworden van een kind met hemofilie.
Dat wisten we van tevoren ook natuurlijk al. Alleen tijdens de reis naar China en de voorbereidingen hiervoor gaat de aandacht hier niet zó naar uit.
Maar vrij snel na aankomst thuis openbaarde de ziekte zich in al haar hevigheid. Brigitte ontdekte woensdagavond dat hij zijn linkerarmpje nauwelijks meer gebruikte en bij een aantal testjes die we deden vertrok hij toch duidelijk zijn gezicht. Pijn geeft een Chinees niet aan, maar we zagen toch duidelijk dat iets niet klopte.
Toch maar het AZM, afdeling hemofilie gebeld en deze wilden Tjen toch zien via de EHBO. Aangezien zijn armpje krom leek te zijn en flink verdikt dacht men in eerste instantie aan een breuk. Bleek echter na het maken van foto's niet zo te zijn. Vervolgens een echo gemaakt. Men kon ook geen hematoom (verdikking of bloedprop) vinden. Maar wat was het dan wel?
Na overleg met de hematoloog is er bloed geprikt om in elk geval de mate van de hemofilie vast te stellen áls het pijnlijke armpje toch het gevolg zou zijn van de hemofilie. Behandeling kan alleen plaatsvinden als de mate van hemofilie: licht, matig of ernstig, is vastgesteld. De waarde is al een keer in China gemeten en kwam toen overeen met een matige vorm van hemofilie.
Donderdag belde echter de kinderarts met de mededeling dat de bloeduitslagen binnen waren en dat we toch rekening moesten houden met een ernstige vorm van hemofilie en dat de pijnlijke en gezwollen arm een rechtstreeks gevolg hiervan was. We moesten ook meteen naar het AZM komen om Tjen direct medicijnen toe te laten dienen.
Hij heeft een infuusje gekregen en op vrijdag nog 2x medicijnen toegediend gekregen en zaterdag nog een laatste keer. Hij heeft zich erg dapper gedragen en kon ook goed functioneren met zijn infuusje wat ingekapseld was in een spalk. Hij is nu al de charmeur van de kinderpoli en een aantal verpleegsters stonden elke keer smeltend naar hem te kijken als hij met zijn tasje met medicijnen op de poli verscheen. Want ook tijdens het prikken en onderzoeken bleef hij lachen en onderzoekend om zich heen kijken.
We hebben wat dat betreft respect hoe hij met alle nieuwe dingen omgaat en zeker met zoiets vervelends als 5 ziekenhuisbezoeken in 4 dagen tijd!

We beginnen steeds meer een duidelijk dagritme op te bouwen en zijn zelfs vandaag begonnen met kleuterzwemmen omdat het erg goed voor hem is als hij een goede conditie behoud of verder opbouwt. Dat vermindert de kans op bloedingen (hemofilie) in spieren of gewrichten en we merken dat hij kinderen om zich heen mist. Drie weken geleden rende hij nog in China tussen 700 kinderen.

Zo, voor zover deze update mét foto's.

groetjes

Brigitte, Stephan en Tjen